အနႏၱဂုဏ္အင္၊ေက်းဇူးရွင္မုိ ့
ၿမတ္နဳိးပါ၏။
သေႏၶလြယ္စ၊ရင္ေသြးကစ
ယုယၾကေပ။
ပူငံစပ္ခါး၊ေရွာင္ရွားခါရယ္
ဝမ္းတြင္းလြယ္လ်က္။
ေန ့စဥ္ရင္ဆက္၊ၾကင္နာလ်က္သာ
ေက်ာ္ၿဖတ္ေလ၏။
ရက္ေတြေက်ာ္ၿဖတ္၊ လေတြလြန္ေသာ္
ဆယ္လတြင္းဝယ္၊ေသမင္းႏွင့္ယွဥ္
အားၿခင္းၿပဳိင္လုိ ့၊စစ္ခင္ေလၿပီ။
သူနဳိင္ကုိယ္နဳိင္၊ယွဥ္ၿပဳိင္လုိ ့သာ
ဝမ္းတြင္းသက္ဆင္း၊အူဝဲငုိသံ
စူစူညံညံ၊အသံစာစာ
ၾကားရေသာခါ၊ေဝဒနာေတြ
လြင္ကာေၾက၏။
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း၊ကေလးဘဝ
ေကြ်းေမြးယုယ၊ၿပဳစုပ်ဳိးေထာင္
ေလာကေဘာင္တြင္း၊တင့္တယ္ေစၿခင္း
ပညာေတာ္သင္၊ေက်ာင္းေတာ္ကုိလည္း
အပ္ႏွင္းခဲ့ေပ ။
လူလားေၿမာက္ၿပန္၊ထိမ္းၿမားလက္ထပ္
အပ္ခါေပးသည္။
အေတာင္စုံကာ၊ခြဲကာခြာသြား
ေဝးရာဆီကုိ၊မိဘရိပ္ၿမဳံ
ေႏြးေထြးလုံၿခဳံ၊ေၿခစုံကန္သြား
ေမ့ကာထားၿပီး၊ဘဝၾကီးမွာ
မ်ဳိးစုံဒုကၡ၊ၾကဳံလာေသာခ်ိန္
မိဘအိမ္သုိ ့၊ဝင္ခုိလာသည္။
သုိ ့ေသာ္မိဘ၊အၿပစ္မယူ
မပူေစရ၊။
၊ေအးၿမေစဟု
ေမတၱာထုကုိ၊ယုယေဖာ္ထုတ္
ရင္အုပ္မကြာ၊ေစာင့္ေရွာက္ရွာေပ
ၾကီးမားလွေပ၊ေမတၱာေတြ
ေပးဆပ္မကုန္ကမၻာတည္ေပ။
ၸၸၸ
No comments:
Post a Comment